MΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΜΟΥ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ.

Τα χρονια περνουν και ολα ακολουθουν τον νομο της φθορας κα της αλλαγης. Οπως ολα τα αντικειμενα, ετσι και ο ανθρωπος, δεν αποτελει εξαιρεση. Γεννιεται, αναπτυσσεται, αλλαζει μορφη και στο τελος, η φθορα τον εξαφανιζει.
Σκαλιζα χθες το πρωι μια παλια βαλιτσουλα που βρηκα τυχαια στην αποθηκη. Ειχε μεσα παλιες φωτογραφιες. Αναμεσα σε τοσες πολλες, εντυπωση μου εκανε μια ασπρομαυρη, με φιγουρα ενα κοριτσακι τεσσαρων χρονων περιπου, αδυνατο και γελαστο. Με κοντο φουστανακι και μια κορδελα με εναν μεγαλο φιογκο στα μακρια μαλλακια του.
Προσπαθω να θυμηθω ποιαν μου θυμιζει η μικρουλα αυτη. Ματαια ομως. Ειχα παρα πολλα χρονια να ανοιξω αυτη την βαλιτσα, που ξεχασα ακομη και την υπαρξη της. Τελικα δεν καταφερα να θυμηθω. Κρατησα την φωτογραφια, την εβαλα στην τσαντα μου και σημερα που πηγα στον πατερα μου, του την εδειξα. Ηταν ο μονος που μπορουσε να μου πει ποια ηταν η μικρη στην φωτο.
Μολις την ειδε λοιπον, γελασε και μου ειπε ''αχ κορη μου, περασαν τοσα πολλα χρονια απο τοτε, αλλαξες τοσο πολυ, μεγαλωσες, και δεν μπορεις να θυμηθεις ουτε καν το εαυτο σου''.
Την ξανακοιταξα καλα. Ειδα οτι το μονο αποδεικτικο στοιχειο, ηταν η ελια που εχω στο μαγουλο μου. Εχουν περασει απο τοτε 42 χρονια. Ενα δακρυ κυλησε απο τα ματια μου. ''Πως ημουνα, πως εγινα και πως θα καταντησω, αραγε΄; '' σκεφτηκα.
Σαν ταινια περασε απο την σκεψη μου ολη η παιδικη μου ζωη, μεσα σε λιγα λεπτα. Ημουν ξενοιαστη, γελαστη. Τα ματια μου ελαμπαν απο χαρα στην φωτογραφια. Τωρα τα κοιταζω στον καθρεφτη. Ειναι θολα. Το αστραφτερο εκεινο προσωπακι γεμισε με ρυτιδες. Το λαμπερο εκεινο χαμογελο, εγινε πικρο και σχεδον ανυπαρκτο. Τα βασανα της ζωης, αλλαξαν τα παντα μεσα μου. Τα πολλα χρονια που περασαν απο τοτε, μεκαναν αγνωριστη.
Αληθεια. Ποσο ακομη θα αλλαξω; Θα καταντησω και γω στο περιθωριο, σαν τηνφωτογραφια αυτη;