MΟΝΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ.

Επιτελους εμεινα μια μερα μονη στο σπιτι μου. Τοθελα πολυ. Το ειχα μεγαλη αναγκη. Ηθελα να βαλω τις σκεψεις μου σε μια ταξη, χωρις να μενοχλει κανεις. Ηθελα να κλαψω με φωνη, να ξεσπασω, να ξεξελαφρωσω, χωρις να με βλεπει κανεις. Χωρις να χρειαζεται να απολογηθω σε κανεναν.
Επιτελους , λοιπον. Ηρθε αυτη η μερα. Εμεινα μονη. Οχι για πολυ βεβαια. Οι δυο ωριτσες, μου ηταν αρκετες.
Εκλεισα τον υπολογιστη, το κινητο, τις πορτες, τα παραθυρα, ακομη και τα στορ των παραθυρων. Εσβησα τα φωτα. Απολυτο σκοταδι. Νεκρικη σιγη. Ειχα ακριβως , αυτο που χρειαζομουν. Ξαπλωσα στο πατωμα. Εκλεισα τα ματια μου και αφησα τις σκεψεις μου, τις αναμνησεις μου, τα προβληματα μου, τα παραπονα μου και τα ατελειωτα''γιατι'', να με πνιξουν.
Το μαρμαρο μουσκεψε απο τα καυτα δακρια μου. Τσιριξα οσο πιο δυνατα μπορουσα. Τα ματια μου ειχαν γινει κατακοκκινα. Η ανασα μου εβγαινε διακεκομμενη. Συνεχιζα να κλαιω. Το ειχα αναγκη. Επρεπε να πεταξω την ταφοπλακα απο πανω μου. Αλλιως θα τρελαινομουν.
Δεν ειναι στον χαρακτηρα μου να ξεσπαω μπροστα στους αλλους. Δεν θελω να με λυπουνται. Δεν θελω να στεναχωρω κανεναν. Δεν θελω να καταλαβαινει κανεις απο τους γυρω μου, τι μου συμβαινει.Προσπαθω να μην λυγιζω στις κακοτοπιες της ζωης μας, για να κραταω και τους αλλους ορθιους. Γιατι ολοι σε μενα βασιζονται, ψυχολογικα.
Παιζω θεατρο λοιπον και το παιζω αρκετα καλα μπορω να πω. Ουτε και γω η ιδια δεν μπορω να το πιστεψω , οτι μπορω και τα καταφερνω.
Σημερα ομως, δυστυχως, δεν μπορεσα να κρυφτω. Το ξεσπασμα μου αυτο, με χαλαρωσε τοσο πολυ, που αποκοιμηθηκα, εκει κατω στο πατωμα. Δεν καταλαβα που ηρθε το παιδι μου. Πρωτη φορα με ειδε σε τετοιο χαλι. Τρομαξε. Με ξυπνησε , ριχνοντας μου ενα ποτηρι νερο. Καταλαβε τα παντα.
Ειναι ο μονος που μπορει και διαβαζει την ψυχη μου. Δεν ειπε τιποτα. Μονο μαγκαλιασε και μου ζητησε να κανω υπομονη και κουραγιο, για χατηρι του. Μου ειπε, πως αν παθω κατι και γω, τοτε πλεον θα καταρρευσει ολοτελα.
Του το υποσχεθηκα και θα το κανω. Δεν θα με ξαναδει ποτε πια ετσι. Ηταν η πρωτη και η τελευταια φορα. Και θα το τηρησω. Μονο και μονο για το καλο του παιδιου μου. Γιατι ξερω οτι ποναει κι αυτο για μενα, οπως ποναω εγω για ολους.