Ασχημη μερα. Πολυ ασχημη για μενα. Δεν ξερω τι να πω. Τα εχω χαμενα. Καθομαι να γραψω τις σκεψεις μου και δεν ξερω τι να γραψω. Ειναι τοσα πολλα αυτα που θελω να πω για να ξελαφρωσω λιγο, αλλα δεν ξερω απο που ναρχισω. Εχει σταματησει το μυαλο μου. Μου συμβαινουν τοσα πολλα, τοσες δυσκολες καταστασεις, που δεν ξερω τι να σκεφτω, πως να τις αντιμετωπισω
Ολοι με λενε γερακινα και πρωτος και καλυτερος ο γιος μου. Μεχρι τωρα ετσι ενοιωθα και γω. Μια γερακινα με ανοιχτα φτερα, που μπορουσα και πετουσα οπου με χρειαζονταν, για να δωσω κουραγιο και δυναμη σε ολους. Αντεχα.
Τωρα ομως δεν μπορω να αντεξω αλλο.Τα φτερα μου τσακισαν. Δεν μπορω να πεταξω πλεον. Νοιωθω οτι τελειωσαν οι δυναμεις μου. Χαθηκε η αντοχη μου.
Οταν μια γερακινα βλεπει να σπαζουν τα φτερα των μικρων της τι μπορει να κανει; Πως να τους τα κολλησει;
Ετσι και μια μανα. Οταν βλεπει τα παιδια της να τυρρανιουνται, να γονατιζουν απο τις αναποδιες, τι μπορει να κανει; Πως να τα βοηθησει; Ποσο κουραγιο και ποση δυναμη μπορει να εχει αυτη η ερμη μανα;
Μπορει καποιος να μου πει; Πως να τα εμψυχωσω; Τι να τους πω; Τι να κανω για να τα βοηθησω; Εχουν στερεψει οι ιδεες μου. Μονο το δακρυ μου κυλαει σαν ποταμι. Η μονη μου ελπιδα ειναι ο ΘΕΟΣ. Μονο Αυτος μπορει να με βοηθησει. Μονο Αυτος μπορει να μου δωσει την δυναμη που χρειαζομαι ετουτη την δυσκολη ωρα. Μονο η αγαπη Του και η ευσπλαχνια Του μπορουν να με κρατησουν ορθια για να μπορεσω να τα στηριξω και να μην καταρρευσω τελειως. Και ξερω οτι παντα Αυτος ειναι πλαι μου. Μου το εδειξε και παλι σημερα, οπως και τοσες φορες. Τον ευχαριστω και Τον δοξαζω. Μου εδωσε ενα μικρο χαστουκι για να Τον θυμηθω-γιατι Τον ειχα ξεχασει τελευταια-. Μαγαπαει, οπως αγαπαει και ολον τον κοσμο.
Ας ειναι δοξασμενο το ονομα Του. Σευχαριστω Θεε μου, με ολη μου την ψυχη. Και ζητω να με συγχωρησεις. Χτυπα εμενα ομως. Οχι τα παιδια μου. Μονο εγω φταιω για ολα οσα μας συμβαινουν, γιατι σε ξεχνω και σε θυμαμαι μονο στις δυσκολες στιγμες μου.
Ολοι με λενε γερακινα και πρωτος και καλυτερος ο γιος μου. Μεχρι τωρα ετσι ενοιωθα και γω. Μια γερακινα με ανοιχτα φτερα, που μπορουσα και πετουσα οπου με χρειαζονταν, για να δωσω κουραγιο και δυναμη σε ολους. Αντεχα.
Τωρα ομως δεν μπορω να αντεξω αλλο.Τα φτερα μου τσακισαν. Δεν μπορω να πεταξω πλεον. Νοιωθω οτι τελειωσαν οι δυναμεις μου. Χαθηκε η αντοχη μου.
Οταν μια γερακινα βλεπει να σπαζουν τα φτερα των μικρων της τι μπορει να κανει; Πως να τους τα κολλησει;
Ετσι και μια μανα. Οταν βλεπει τα παιδια της να τυρρανιουνται, να γονατιζουν απο τις αναποδιες, τι μπορει να κανει; Πως να τα βοηθησει; Ποσο κουραγιο και ποση δυναμη μπορει να εχει αυτη η ερμη μανα;
Μπορει καποιος να μου πει; Πως να τα εμψυχωσω; Τι να τους πω; Τι να κανω για να τα βοηθησω; Εχουν στερεψει οι ιδεες μου. Μονο το δακρυ μου κυλαει σαν ποταμι. Η μονη μου ελπιδα ειναι ο ΘΕΟΣ. Μονο Αυτος μπορει να με βοηθησει. Μονο Αυτος μπορει να μου δωσει την δυναμη που χρειαζομαι ετουτη την δυσκολη ωρα. Μονο η αγαπη Του και η ευσπλαχνια Του μπορουν να με κρατησουν ορθια για να μπορεσω να τα στηριξω και να μην καταρρευσω τελειως. Και ξερω οτι παντα Αυτος ειναι πλαι μου. Μου το εδειξε και παλι σημερα, οπως και τοσες φορες. Τον ευχαριστω και Τον δοξαζω. Μου εδωσε ενα μικρο χαστουκι για να Τον θυμηθω-γιατι Τον ειχα ξεχασει τελευταια-. Μαγαπαει, οπως αγαπαει και ολον τον κοσμο.
Ας ειναι δοξασμενο το ονομα Του. Σευχαριστω Θεε μου, με ολη μου την ψυχη. Και ζητω να με συγχωρησεις. Χτυπα εμενα ομως. Οχι τα παιδια μου. Μονο εγω φταιω για ολα οσα μας συμβαινουν, γιατι σε ξεχνω και σε θυμαμαι μονο στις δυσκολες στιγμες μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου