Γεννηθηκες.
Ανοιξες τα ματακια σου και κοιτας γυρω γυρω.
Σου φαινονται ολα παραξενα. Δεν καταλαβαινεις τιποτα.
Νοιωθεις μονο την στοργη και την αγαπη των ανθρωπων που σεφεραν στον κοσμο. Σεναν κοσμο ψυχρο, απονο, αδιαφορο. Γεματο κακια, μισος, φθονο.
Μεγαλωνεις λιγο και αρχιζεις να καταλαβαινεις.
Με τα δικα σου αθωα ματακια, τα βλεπεις ολα ομορφα. Παιζεις, γελας, τραγουδας ξεγνοιαστα. Η καρδουλα σουειναι γεματη αγαπη και καλοσυνη.
Σε κοιταζω και σκεφτομαι '' Τωρα εισαι αθωο, γελαστο, ξεγνοιαστο. Δεν ξερεις ομως μικρο μου τι σε περιμενει μεγαλωνοντας. Θα βρεθεις και συ μεσα σε μια ζουγκλα, οπως ολοι μας. Θαρχονται στιγμες που δεν θα ξερεις που να κρυφτεις για να γλυτωσεις απο τις κακιες και τα μισοι του κοσμου. [γιατι ετσι καταντησε να ειναι αυτος ο κοσμος].
Γελασε τωρα μικρο μου που μπορεις ακομη.
Παιξε, χορεψε, τραγουδα. Ζησε οσο μπορεις πιο ξεγνοιαστα.
Μακαρι το γελιο και η χαρα, να σε ακολουθησουν σε ολη σου τηνζωη.
Μακαρι να μην γνωρισεις τον πονο.
Μακαρι να μην γευθεις το πικρο δακρυ.
Μακαρι τα ματακια σου να παραμεινουν ετσι ΑΘΩΑ, για παντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου