Η ωρα ειναι 12,30 μμ. Μεχρι τωρα ειχαμε παρεα . Καθομασταν στο μπαλκονι στο σπιτακι που εχουμε στην Χαλκιδικη . Το ποτο, η δροσια , η μουσικη, μεκαναν να νοιωθω ομορφα. Καποια στιγμη κοπηκε και το ρευμα και με τα κερακια και τις γκαζολαμπες ηταν τελεια. Η διαθεση μου ηταν σε καλη κατασταση. Καποια στιγμη ομως επρεπε να πανε ολοι για υπνο. Βλεπετε οι ανθρωποι επρεπε να σηκωθουν πρωι, για να πανε στην δουλεια τους. Εμεινα μονη τοτε, με το κρασακι και την Πιτσα Παπαδοπουλου ,παρεα μου.

Ειναι οι ωρες που τρελαινομαι. Που ολα ερχονται στην σκεψη μου. Δεν την αντεχω αυτο τον καιρο την μοναξια. Θελω να βρισκομαι συνεχεια με κοσμο. Τραγουδαει η Πιτσα. ''ραγισα ''


Κολλησα σαυτη την λεξη. ''ραγισα'' Ετσι νοιωθω και γω. Ραγισα, τσακισα. Δεν μπορω πλεον να τα βγαλλω περα με τοσες ευθυνες και τοσες σκοτουρες στο κεφαλι μου.Προσπαθω, το πολεμαω οσο μπορω, αλλα ερχονται στιγμες που δεν αντεχω αλλο.

''ολοι οι δρομοι εισαι εσυ'' εξακολουθει να τραγουδαει η Πιτσα.


Ενας δρομος υπαρχει για μενα. Ο δρομος που ακολουθω εδω και 30 χρονια. Ο δρομος της οικογενειας μου. Αυτος ο δρομος, που προσπαθω με νυχια και με δοντια να τον κρατησω γερο, χωρις να δημιουργηθουν λακουβες. Χωρις να σπασει. Η αγωνια μου, μεγαλη. Οι ελπιδες μου πολλες , οτι θα καταφερω να φτασω στο τελος του. Οδηγω οσο πιο προσεκτικα μπορω.
Περιμενω να δω που θα με βγαλει. Ελπιζω και παρακαλαω να εχει αισιο τελος. Να πανε ολα καλα.

ΠΡΟΣΠΑΘΩ - ΠΑΡΑΚΑΛΩ - ΕΛΠΙΖΩ - ΥΠΟΜΕΝΩ - ΠΕΡΙΜΕΝΩ.