Περνουν τα χρονια

''Πως περνουν τα χρονια
ονειρα γλυκα
σαν τα χελιδονια
φευγουν μακρια'' λεει ενα τραγουδι.

Αααχ... περνουν τα χρονια, χωρις να το παρουμε χαμπαρι.

Σαν χθες, θυμαμαι την πρωτη μερα που πηγα στα νηπεια.
Δεν πηγα μονη μου βεβαια. Με πηγε η θεια μου.
Ηθελε να με αφησει και να φυγει και ναρχοταν να με παρει μετα απο δυο ωρες.
Γελαστηκε ομως. Σιγα μην την αφηνα εγω.. Πατησα κατι τσιρηδες, που τρομαξαν ολοι. Κρεμαστηκα απο την κοτσιδα της,[ ειχε πολυ μακρια μαλλια] και την τραβουσα.

''Αν δεν μεινεις και συ μαζι μου, θα σου την ξεριζωσω'' της ελεγα.

Βρε προσπαθουσε να με καλοπιασει η νηπειαγωγος, δινοντας μου καραμελες, μπογιες, παιχνιδια..... αλλα εγω εκειιιι. Πεισμααα... ''Δεν μενω. φευγω και γω μαζι σου'' ελεγα στην θεια μου.

Τι να κανει η καημενη τοτε; Αναγκαστηκε να καθησει και κεινη μαζι μου.

Στην αιθουσα ομως, υπηρχε μονο το γραφειο και η καρεκλα της νηπειαγωγου σε μεγαλο μεγεθος. Ολα ταλλα τραπεζια και καρεκλες, ηταν μικρουτσικα. Τα ξερετε τωρα... Τ να λεω...

Καθησε λοιπον και η θεια μου σε ενα μικρο καρεκλακι, διπλα μου.
Μολις την ειδα εγω, μουφυγε το κλαμα και μεπιασαν τα γελια. Αρχισαν να γελανε τοτε και ολα τα αλλα παιδακια και μαζι μας και η δασκαλα και η θεια μου.
ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ. ΕΞΟΙΚΕΙΩΘΗΚΑ με το περιβαλλον.

Ηρθε η ωρα για να φυγουμε.
Εγω, χαρουμενη εκανα σε ολους μια δηλωση.... '' αυριο θα ερθω μονη μου στο σχολειο και δεν θα γκρινιαξω ξανα, για να με φερει η θεια μου''

Τους χαιρετησα ολους και εφυγα γελωντας και χοροπηδωντας.

Ετσι και εγινε. Κρατησα την υποσχεση μου, παροτι ημουν μικρη.

Τωρα που μεγαλωσα ομως, πολλες φορες δινω υποσχεσεις χωρις να μπορω να τις κρατησω.

Απο τοτε, περασαν 42 χρονια. Ηαναμνηση ομως αυτη , εμεινε στο μυαλο μου, λες και ηταν χθες. Τοσο ζωντανη, μα τοσο μελαγχολικη τωρα πια.
Και λεω ''μελαγχολικη'', γιατι αρχισε να με φοβιζει η ηλικια μου. Αρχισα να σκεφτομαι οτι η ζωη μου αρχισε να μικραινει. Δεν ειμαι πια το μικρο και ξενοιαστο εκεινο κοριτσακι.
Ειμαι μια μεγαλη γυναικα, με παιδια, εγγονια, υποχρεωσεις και πολλες πολλες αναμνησεις, ευχαριστες και δυσαρεστες. Και με τον φοβο, οτι πλησιαζει η στιγμη που θα κλεισω τα ματια μου για παντα και δεν θα μπορεσω να ξαναδω τους ανθρωπους που αγαπησα.