XΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ φιλοι μου.

Ευχομαι σε ολους, η Ανασταση Του Κυριου, να φερει ανασταση και στις καρδιες ολων μας.

Να τις γεμισει με αγαπη και καλοσυνη.

Να διωξει την μοναξια, την θλιψη και την μελαγχολια, απο αυτους που νοιωθουν ετσι.

Να γελασουν τα χειλη καθε πικραμενου.


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε ολους

ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΧΑΣΑ

Μην μου παραπονιεσαι. Δεν σε ξεχασα. Ουτε προκειται ποτε να σε ξεχασω. Το ξερεις πολυ καλα αυτο. Μου το ειχες πει αλλωστε πριν μου φυγεις. Πριν σου δωσω το τελευταιο φιλι. Πριν σου πω για τελευταια φορα ποσο σαγαπουσα.
Με χαιδεψες και μου ειπες με εκεινη την σιγανη, ξεψυχισμενη φωνουλα σου ''μικρο, μην με ξεχασεις. θελω να με θυμασαι''. Εκλεισες τα ματια σου, σφραγισες τα χειλη σου κι εφυγες.
Μαφησες μονη μου , να σε κοιτω, χωρις να προλαβεις νακουσεις την υποσχεση μου.
Σαν σημερα , πριν 6 χρονια, μαφησες κι εφυγες, για να βρεις εναν αλλο κοσμο, που αποτι λενε, δεν υπαρχει πονος, δακρυ και στεναγμος.
Εγω ομως σεχω παντα κοντα μου. Στην σκεψη μου, στα ονειρα μου, στην χαρα μου, στην λυπη μου.
Εσυ με οδηγεις. Εσυ με προστατευεις. Εσυ μαγαπησες και μαγαπας.
Η ψυχη σου μακολουθει οπου κι αν παω.
Η φωνη σου αντηχει στα αφτια μου συνεχως.
Η ανασα σου εμεινε στο σπιτι μου.
Σευχαριστω που ερχεσαι στα ονειρα μου. Γιατι μονο εκει μπορω νασε αγγιζω πλεον. Γιατι μονο εκει μπορω να σε χαιδευω, να σαγκαλιαζω, να σε φιλω.
Και μαρεσει αυτο. Μην μου φυγεις και απο αυτα, γιατι τοτε δεν θα το αντεξω και θαρθω να σε βρω. Και ξερω πολυ καλα οτι δεν το θελεις αυτο.
Σαγαπουσα, σαγαπω και θα σαγαπω, οσο ζω.
Καποτε θα συναντηθουμε.

Kυριακη.Μια μερα σαν ολες τις αλλες.

Κυριακη. Ημερα ξεκουρασης. Ημερα αφιερωμενη Στον Κυριο μας και Θεο μας, οπως μας ειχαν μαθει οι γονεις μας.
Ειναι ομως ετσι;
Για τους περισσοτερους απο μας, οχι.
Θυμαμαι καποτε, σηκωνομασταν ολη η οικογενεια, ετοιμαζομασταν και πηγαιναμε στην εκκλησια. Γυριζαμε μετα στο σπιτι , ηρεμοι και γαληνιοι. Εγω ετοιμαζα με χαρουμενη διαθεση το φαγητο και καθομασταν ολοι μαζι γυρω απο το τραπεζι και απολαμβαναμε τα καλουδια που ετοιμαζα, κουβεντιαζαμε , γελουσαμε και πολλες φορες τραγουδουσαμε κιολας. Κιας μην ειχαμε αλλη παρεα. Κιας ημασταν μονο με τα παιδια μας.
Νοιωθαμε οτι ηταν μια ξεχωριστη μερα.
Εδω και λιγα χρονια ομως, ειτε ειναι Κυριακη ειτε καθημερινη, για μενα ειναι το ιδιο.
Επαψα να πηγαινω στην εκκλησια [δεν ξερω γιατι] και μαζι με μενα δεν πανε ουτε και οι υπολοιποι της οικογενειας. Γιατι εδω που τα λεμε, τις περισσοτερες φορες, η μανα ειναι αυτη που καθοδηγει τα παιδια.
Τωρα θα μου πει καποιος ''γιατι δεν πας; μπορεις. δεν ειναι δυσκολο''
Ναι μπορω. Δεν θελω ομως. Απο καπου εχω στραβωσει και δεν με τραβαει να παω.
Απο τοτε ομως που σταματησα να εκκλησιαζομαι, νοιωθω ενα βαρος στην ψυχη μου.
Δ εν ηρεμω. Δεν γαληνευω. Ολα τα προβληματα και ολες οι δυσκολιες της ζωης, μου φαινονται βουνο.
Μερικες φορες το ριχνω στο ποτο και στη μουσικη, νομιζοντας πως ετσι θα τα ξεπερασω ολα.
Ματαια ομως. Γινομαι χειροτερα.
Σημερα ομως το πρωι , διαπιστωσα κατι. Οτι το μονο που με γαληνευει ειναι ο εκκλησιασμος.
Πως το διαπιστωσα; Ξυπνησα απο τον ηχο της καμπανας. Λαχταρησα να ακουσω ψαλμωδια. Παλι ομως δεν θελησα να παω στην εκκλησια. Ανοιξα λοιπον την τηλεοραση και ακουσα απο κει την Κυριακατικη λειτουργια. Ενοιωσα τοσο ομορφα, τοσο γαληνεια, που εφτασα στο συμπερασμα οτι αυτο ειναι που μου λειπει τελικα. Ο εκκλησιασμος.
''Θα αρχισω να πηγαινω στην εκκλησια'' σκεφτηκα.
''Θα αρχισω να ακουω θρησκευτικους υμνους, αφου ξερω πολυ καλα οτι μονο ετσι ηρεμω ΄΄.
Καθε φορα που θα νοιωθω βαρος στην ψυχη μου, θα βρισκω ανακουφιση απο τις ψαλμωδιες .
Και ξερω πολυ καλα, πως οταν ειμαι γαληνεια εγω, τοτε καταφερνω να γαληνευω και την ψυχη των αγαπημενων μου.
Τωρα θα μου πειτε γιατι τα γραφω ολα αυτα, ενω θα μπορουσα να παρω τις αποφασεις μου, χωρις να πω τιποτα σε κανεναν.
Δεν ξερω γιατι . Ετσι ενοιωσα και ετσι εκανα , χωρις καν να το σκεφτω περισσοτερο.
Ισως καποιοι που τυχον διαβασουν την αναρτηση μου, να γελασουν, να με κοροιδεψουν, να με ειρωνευτουν.
Δεν με νοιαζει ομως.
Εγω ετσι ενοιωσα και ετσι εκανα.
Δεν ξερω. Ετσι μουρθε. Ηθελα να τα βγαλω απο μεσα μου και τα εγραψα.

ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑΤΙΚΟ ΨΕΜΑ

Εχω μια αναμνηση απο αυτη την μερα, πολυ εντονη. Δεν θα την ξεχασω σε ολη μου την ζωη.
Τι εκανα λοιπον μια πρωταπριλια, πριν πολλα πολλα χρονια, οταν ημουν ακομη 17 χρονων.
Πηγαινα λυκειο τοτε ακομη. Δεν μεκοβε και πολυ το μυαλο μου.
Σχολαμε λοιπον απο το σχολειο και στο δρομο , μεχρι να φτασουμε στην σταση του λεοφωρειου, σκεφτομαστε με την κολλητη μου, τι ψεμα να πουμε στο αμορε της για να τον κανουμε να ερθει να την δει. [ το παληκαρι ηταν απο ενα κοντινο χωριο].
Μου λεει λοιπον η εξυπνη φιλεναδα μου, να τον παρω τηλεφωνο και να του πω οτι την Τουλα[ετσι την ελεγαν] την χτυπησε ενα αμαξι.
Με το πολυ μυαλο που ειχα και γω τοτε, συμφωνησα και παω σε εναν τηλεφωνικο θαλαμο[δεν ειχαμε τοτε κινητα] και τηλεφωνο στον νεαρο.
'' που την εχουν;'' με ρωταει.
''στο νοσοκομειο'' απαντω
''που εισαι εσυ τωρα; ''ρωταει
''στην σταση του λεοφωρειου'' απαντω.
''περιμενε εκει και ερχομαι να σε παρω να παμε μαζι'' μου λεει .
Μετα απο λιγο βλεπουμε το αμαξι του να ερχεται φορτσατο.
Τοτε καταλαβαμε τι βλακεια καναμε.
Μολις λοιπον ο νεαρος μας ειδε στην σταση και τις δυο, δεν σταματησε καθολου. Κανει επι τοπου στροφη και φευγει παλι.
Καταλαβε φυσικα οτι του ειπαμε ψεματα
Αλλα ηταν τοσο χοντρο το ψεμα μας που δεν μας μιλουσε για αρκετες μερες.
Απο τοτε, δεν προσπαθησα να γελασω κανεναν .
Αλλωστε δεν μαρεσουν και τα ψεματα.
Τωρα πια μεγαλωσα και εβαλα μυαλο.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.