Αποψε νοιωθω πολυ περιεργα. Ειναι περασμενες δυο. Η βροχη πεφτει ασταματητα. Ολοι κοιμουνται. Μονο εμενα δεν μου κολλαει υπνος. Εβαλα τακουστικα, διαλεξα μερικα τραγουδια απο αυτα που εχω στον υπολογοστη μου, απλωθηκα στην πολυθρονα και χαθηκα μεσα στην μουσικη και στις σκεψεις μου. Και ως συνηθως τετοιες ωρες ακουω Αλκινοο.
Κοιτα κοιτα, τι ειναι η σταχτη. Κοιτα κοιτα, μην φοβηθεις την φωτια......... Αχ αγαπη. Αχ αγαπη...
Ωραιο τραγουδι. Ολα του βασικα μαρεσουν.
Ταξιδευω . Γυριζω πισω τον χρονο. Αναμνησεις, ενα σωρο.
Νοιθω ζαλισμενη, χωρις να εχω βαλει ουτε γουλια αλκοολ στο στομα μου.
Δεν ξερω τι εχω παθει αποψε. Ισως να φταιει η βροχη, που μου φερνει τοσες αναμνησεις. Ισως αυτη η ησυχια που επικρατει γυρω μου. Προσπαθω, αλλα δεν μπορω να κρατηθω αλλο. Τα δακρυα μου αρχιζουν να κανουν βολτες πανω στο προσωπο μου.Μια ταφοπλακα βαραινει το στηθος μου. Θελω να φωναξω, να τσιριξω. Δεν γινεται ομως. Θα τους ξυπνησω ολους και δεν μου φταινε σε τιποτα .
Το τραγουδι τελειωνει και αρχιζει αλλο, ακομη καλυτερο απο το προηγουμενο.
Μια βολτα στα βαθεια, θελω να παω και γω. Αλλα μονη μου. Θελω να βγω απο το κλουβι μου.

Θελω να σταματησει η βροχη να πεφτει. Με μελαγχολει.

Θελω...θελω....Πολλα θελω.

Δυστυχως ομως....δεν μπορουμε να τα εχουμε ολα .Ετσι, αρκουμαστε σαυτα μονο που εχουμε.