Ax και να γινομουν παλι παιδι.

Η σχολικη χρονια αρχισε και φετος. Χτες περασα απο το σχολειο του χωριου μου. Καθημερινα περνουσα απο κει τα πρωινα για να παω στην δουλεια μου. Ο αυλογυρος ομως ηταν αδειος. Χτες , ηταν γεματος απο παιδια. Σταματησα σε μιαν ακρη και τα κοιτουσα. Μεσα σε πεντε λεπτα, περασαν απο την σκεψη μου και τα δικα μου σχολικα χρονια. Ηταν ξενοιαστα χρονια. Χωρις σκοτουρες, χωρις προβληματα, χωρις υποχρεωσεις αλλες, εκτος απο το διαβασμα. Θυμηθηκα που ετρεχα και γω μαζι με ταλλα παιδια. Επαιζα. γελουσα, τραγουδουσα. Και τωρα; Τι κανω; Αναρωτηθηκα. Εχω ξεχασει να γελαω. Την σκεψη μου την βασανιζουν τοσα πολλα προβληματα, που το γελιο και η χαρα, εκαναν φτερα. Την θεση τους πηραν, η θλιψη και το δακρυ. Ναι το δακρυ. Πολλες φορες κλαιω , χωρις να το θελω. Πoλλες φορες κρυβομαι. Εξαφανιζομαι και ψαχνω μια γωνια απομερη ,για να μην με βλεπει κανεις και ξεσπαω σε κλαματα. Δεν θελω να με βλεπει κανεις οταν μουρχεται αυτη η επιθυμια για κλαμα. Δεν μαρεσει να με παρηγορουν. Δεν μαρεσει να με λυπουνται. Τωρα, γιατι τα γραφω ολα αυτα; Ουτε και γω ξερω. Αυτο νοιωθω αυτη την στιγμη και αυτο κανω. Ισως ετσι μπορεσω και πεταξω την ταφοπλακα που με σκεπαζει και με πνιγει.