Καθε μερα μπορει να φερνει την δικη της θυσια. Την δικη της ανακαλυψη η τον δικο της υμνο. Για μια μητερα σαν και μενα, δεν ειναι αρκετο να σκεφτεται να μιλαει η να γραφει. Εκεινο που χρειαζεται ειναι να ζει, να κοπιαζει μεχρει την τελευταια της αναπνοη, για να μεγαλωσει τις υπαρξεις, για τις οποιες ειναι υπευθυνη. Και γω, εχω ακομη να παντρεψω το ενα μου απο τα τρια βλασταρια μου, την κορη μου. Δεν ξερω ποσο θα ζησω ακομη. Δεν ξερω αν θα τα καταφερω να φερω εις περας και αυτη μου την υποχρεωση. Με τις φτωχες μου δυναμεις ομως και με ολη την δυναμη της καρδιας μου, θα προσπαθησω να τα καταφερω. Χωρις να παραπονιεμαι, χωρις να βαρυγγομω. Πιστευω πως ετσι θα αγωνιστουν και τα παιδια μου, να μεγαλωσουν τα δικα τους παιδια, με αγαπη, καλοσυνη και θετικες σκεψεις για την ζωη και τον αγωνα της. Αυτη την ανατροφη τους δινω και μακαρι να την ακολουθησουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου