ΕΡΩΤΑΣ=ΤΡΕΛΑ=ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Μια δυναμη που κανει τους ανθρωπους να

αλλαζουν απο την μια στιγμη στην αλλη και απο

απλοι, να γινονται ηρωες. Μια δυναμη που σε βγαζει

εξω απο τα ορια σου. Σε κανει να λυωνεις ζωντανος.

Η μεθη του ερωτα κυβερναει την ψυχη και το σωμα μας.

Οερωτας ειναι χαρα και λυπη μαζι.

ΧΑΡΑ, γιατι καιγεται ο εαυτος σου, κινητοποιειται

ο οργανισμος σου και τα κυτταρα σου προχωρουν με μεγαλα βηματα. ΤΡΕΧΟΥΝ.

ΛΥΠΗ, γιατι ποτε δεν μπορεις να κατακτησεις

αυτο που λαχταρας.

Ο ερωτας σε ανεβαζει στα υψη και σε κατεβαζει στα ταρταρα.

Οτι ειναι παραλογο για ολους, ειναι λογικο για τον ερωτα.

Ο ερωτας ειναι απροσμενος.

Ποτε δεν ξερεις ποτε θα σου ριξει τα βελη του.

Οταν τον νοιωσεις, χανεις τον εαυτο σου.

Οταν τον χασεις, ξαναβρισκεις τον εαυτο σου, αλλα και

παλι ζητας να ερωτευτεις, για να ξαναχαθεις.

Γιατι ετσι μονο

ΖΕΙΣ.

Ο ερωτας ειναι

ΑΙΩΝΙΟΣ

και

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ.

Ειναι σαν την αγριεμενη θαλασσα.

Δεν ηρεμει ΠΟΤΕ.

Το θυμιαμα του ερωτα

ειναι ο ΠΟΘΟΣ.

Οταν σβηνει ο ποθος

ΠΕΘΑΙΝΕΙ

και

ο

ΕΡΩΤΑΣ.

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Η αγαπη ολα τα μπορει.

Ηαγαπη ολα τα υπομενει .

Ηαγαπη ολα τα ελπιζει.

Κινει βουνα στην οικουμενη.

Αρκει να την εχεις φυτεψει βαθεια στην ψυχη σου

ΑΘΩΑ ΜΑΤΙΑ

Γεννηθηκες.

Ανοιξες τα ματακια σου και κοιτας γυρω γυρω.

Σου φαινονται ολα παραξενα. Δεν καταλαβαινεις τιποτα.

Νοιωθεις μονο την στοργη και την αγαπη των ανθρωπων που σεφεραν στον κοσμο. Σεναν κοσμο ψυχρο, απονο, αδιαφορο. Γεματο κακια, μισος, φθονο.

Μεγαλωνεις λιγο και αρχιζεις να καταλαβαινεις.

Με τα δικα σου αθωα ματακια, τα βλεπεις ολα ομορφα. Παιζεις, γελας, τραγουδας ξεγνοιαστα. Η καρδουλα σουειναι γεματη αγαπη και καλοσυνη.

Σε κοιταζω και σκεφτομαι '' Τωρα εισαι αθωο, γελαστο, ξεγνοιαστο. Δεν ξερεις ομως μικρο μου τι σε περιμενει μεγαλωνοντας. Θα βρεθεις και συ μεσα σε μια ζουγκλα, οπως ολοι μας. Θαρχονται στιγμες που δεν θα ξερεις που να κρυφτεις για να γλυτωσεις απο τις κακιες και τα μισοι του κοσμου. [γιατι ετσι καταντησε να ειναι αυτος ο κοσμος].

Γελασε τωρα μικρο μου που μπορεις ακομη.

Παιξε, χορεψε, τραγουδα. Ζησε οσο μπορεις πιο ξεγνοιαστα.

Μακαρι το γελιο και η χαρα, να σε ακολουθησουν σε ολη σου τηνζωη.

Μακαρι να μην γνωρισεις τον πονο.

Μακαρι να μην γευθεις το πικρο δακρυ.

Μακαρι τα ματακια σου να παραμεινουν ετσι ΑΘΩΑ, για παντα.

ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΜΕΡΑ
Ξημερωσε μια καινουργια μερα για ολους. Πιστευω πως και για μενα θα ειναι ετσι.
Ξυπνησα με περιεργες σκεψεις στο μυαλο μου. Ειπα σημερα δεν θα με καταρακωσειτιποτα και κανεις. Δυστυχως ομως, ολο και καποιος καλοθελητης βρισκεται παντα για να κανει την ψυχη μου κουρελι.Θα το πιω κι αυτο το ποτηρι .Θα φροντισω ομως να ειναι το τελευταιο. Δεν θα επιτρεψω σε κανεναν πλεον να με κανει λυωμα. Θα ζω για μενα και γιαυτους που μαγαπανε και μου το δειχνουν. Ειναι αρκετοι αυτοι. Το ξερω. Θα θαψω στο βαθος της ψυχης μου και του μυαλου μου, οτι με πονουσε και οτι με ποναει ακομα. ΘΑ ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΩ. Ειμαι σιγουρη. Εχω καταφερει μεχρι τωρα, πολλα στην ζωη μου. Εχω θαψει πολλα στην ψυχη μου. Χωραει ακομη ενα.
Ειχα ξεχασει πως ειμαι ανθρωπος. Ειχα ξεχασει πως ειμαι ΓΥΝΑΙΚΑ.
Σημερα ξυπνησα και παλι απο τον βαθυ υπνο που ειχα μεχρι τωρα. Κοιταξα το προσωπο μου στον καθρεφτη και μου ειπε '' ΖΕΙΣ ΑΚΟΜΗ. Ανασαινεις, κινησαι, μιλας. Εκμεταλευσου το''.
Αυτο θα κανω λοιπον. ΘΑ ΖΗΣΩ.
Ξεκιναω και παλι σημερα. Θα προσπαθησω να ειμαι γελαστη, ευδιαθετη, χαρουμενη. Το ξερω πως θα το πετυχω. Αρκει να το θελω. Και το θελω.
ΕΙΜΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ , πανω απολα. Αυτο θα φυτεψω στο μυαλο μου και στη σκεψη μου και ολα θα γινουν καλυτερα και για μενα και για το ταιρι μου και για την υπολοιπη οικογενεια μου. Για το καλο ολων θα γινω παλι αυτο που ημουν καποτε. Μια γλυκια και χαμογελαστη γυναικα.
ΕΝΑΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ και οχι μια ζωντανη-νεκρη σκια

MΟΝΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ.

Επιτελους εμεινα μια μερα μονη στο σπιτι μου. Τοθελα πολυ. Το ειχα μεγαλη αναγκη. Ηθελα να βαλω τις σκεψεις μου σε μια ταξη, χωρις να μενοχλει κανεις. Ηθελα να κλαψω με φωνη, να ξεσπασω, να ξεξελαφρωσω, χωρις να με βλεπει κανεις. Χωρις να χρειαζεται να απολογηθω σε κανεναν.
Επιτελους , λοιπον. Ηρθε αυτη η μερα. Εμεινα μονη. Οχι για πολυ βεβαια. Οι δυο ωριτσες, μου ηταν αρκετες.
Εκλεισα τον υπολογιστη, το κινητο, τις πορτες, τα παραθυρα, ακομη και τα στορ των παραθυρων. Εσβησα τα φωτα. Απολυτο σκοταδι. Νεκρικη σιγη. Ειχα ακριβως , αυτο που χρειαζομουν. Ξαπλωσα στο πατωμα. Εκλεισα τα ματια μου και αφησα τις σκεψεις μου, τις αναμνησεις μου, τα προβληματα μου, τα παραπονα μου και τα ατελειωτα''γιατι'', να με πνιξουν.
Το μαρμαρο μουσκεψε απο τα καυτα δακρια μου. Τσιριξα οσο πιο δυνατα μπορουσα. Τα ματια μου ειχαν γινει κατακοκκινα. Η ανασα μου εβγαινε διακεκομμενη. Συνεχιζα να κλαιω. Το ειχα αναγκη. Επρεπε να πεταξω την ταφοπλακα απο πανω μου. Αλλιως θα τρελαινομουν.
Δεν ειναι στον χαρακτηρα μου να ξεσπαω μπροστα στους αλλους. Δεν θελω να με λυπουνται. Δεν θελω να στεναχωρω κανεναν. Δεν θελω να καταλαβαινει κανεις απο τους γυρω μου, τι μου συμβαινει.Προσπαθω να μην λυγιζω στις κακοτοπιες της ζωης μας, για να κραταω και τους αλλους ορθιους. Γιατι ολοι σε μενα βασιζονται, ψυχολογικα.
Παιζω θεατρο λοιπον και το παιζω αρκετα καλα μπορω να πω. Ουτε και γω η ιδια δεν μπορω να το πιστεψω , οτι μπορω και τα καταφερνω.
Σημερα ομως, δυστυχως, δεν μπορεσα να κρυφτω. Το ξεσπασμα μου αυτο, με χαλαρωσε τοσο πολυ, που αποκοιμηθηκα, εκει κατω στο πατωμα. Δεν καταλαβα που ηρθε το παιδι μου. Πρωτη φορα με ειδε σε τετοιο χαλι. Τρομαξε. Με ξυπνησε , ριχνοντας μου ενα ποτηρι νερο. Καταλαβε τα παντα.
Ειναι ο μονος που μπορει και διαβαζει την ψυχη μου. Δεν ειπε τιποτα. Μονο μαγκαλιασε και μου ζητησε να κανω υπομονη και κουραγιο, για χατηρι του. Μου ειπε, πως αν παθω κατι και γω, τοτε πλεον θα καταρρευσει ολοτελα.
Του το υποσχεθηκα και θα το κανω. Δεν θα με ξαναδει ποτε πια ετσι. Ηταν η πρωτη και η τελευταια φορα. Και θα το τηρησω. Μονο και μονο για το καλο του παιδιου μου. Γιατι ξερω οτι ποναει κι αυτο για μενα, οπως ποναω εγω για ολους.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΙΛΙΑ ΣΗΜΕΡΑ;
Καθε ανθρωπος εχει ιδιαιτερη και μεγαλυτερη συμπαθεια και αγαπη σε εναν αλλον ανθρωπο. Αυτη η αγαπη, η ξεχωριστη αγαπη και εμπιστοσυνη που εχουμε σε εναν ξενο, που μεχρι χθες μας ηταν αγνωστος και σημερα γνωστος, λεγεται ΦΙΛΙΑ.
Η φιλια δεν μοιαζει με την συγγενεια. Ειναι κατι διαφορετικο, πιο βαθυ, πιο στερεο.
Η φιλια ενωνει δυο καρδιες πανομοιες, ενω με την συγγενεια ενωνομαστε με αιμα. Με τους συγγενεις μας μπορουμε να μαλωσουμε, δεν παυουν ομως να παραμενουν συγγενεις μας. Με τον φιλο ομως, οχι, γιατι τοτε ο δεσμος αυτος θα διαλυθει, θα σβησει, θα χαθει.
Η ΦΙΛΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ, ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΙΩΣ , ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΙΑ.
Ο φιλος για τον φιλο, δινει και την ζωη του ακομη. Η πραγματικη φιλια, μονο στις δυσκολες στιγμες φαινεται.
Το μονο ροδο χωρις αγκαθια , ειναι η φιλια. Ειναι ο ιερος δεσμος που παντοτε θα ενωνει τον ''Δαμωνα και τον Φιντια''
Υ ΠΑΡΧΕΙ ΟΜΩΣ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΦΙΛΙΑ, την σημερινη εποχη;
ΙΔΟΥ Η ΑΠΟΡΡΙΑ.

MΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΜΟΥ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ.

Τα χρονια περνουν και ολα ακολουθουν τον νομο της φθορας κα της αλλαγης. Οπως ολα τα αντικειμενα, ετσι και ο ανθρωπος, δεν αποτελει εξαιρεση. Γεννιεται, αναπτυσσεται, αλλαζει μορφη και στο τελος, η φθορα τον εξαφανιζει.
Σκαλιζα χθες το πρωι μια παλια βαλιτσουλα που βρηκα τυχαια στην αποθηκη. Ειχε μεσα παλιες φωτογραφιες. Αναμεσα σε τοσες πολλες, εντυπωση μου εκανε μια ασπρομαυρη, με φιγουρα ενα κοριτσακι τεσσαρων χρονων περιπου, αδυνατο και γελαστο. Με κοντο φουστανακι και μια κορδελα με εναν μεγαλο φιογκο στα μακρια μαλλακια του.
Προσπαθω να θυμηθω ποιαν μου θυμιζει η μικρουλα αυτη. Ματαια ομως. Ειχα παρα πολλα χρονια να ανοιξω αυτη την βαλιτσα, που ξεχασα ακομη και την υπαρξη της. Τελικα δεν καταφερα να θυμηθω. Κρατησα την φωτογραφια, την εβαλα στην τσαντα μου και σημερα που πηγα στον πατερα μου, του την εδειξα. Ηταν ο μονος που μπορουσε να μου πει ποια ηταν η μικρη στην φωτο.
Μολις την ειδε λοιπον, γελασε και μου ειπε ''αχ κορη μου, περασαν τοσα πολλα χρονια απο τοτε, αλλαξες τοσο πολυ, μεγαλωσες, και δεν μπορεις να θυμηθεις ουτε καν το εαυτο σου''.
Την ξανακοιταξα καλα. Ειδα οτι το μονο αποδεικτικο στοιχειο, ηταν η ελια που εχω στο μαγουλο μου. Εχουν περασει απο τοτε 42 χρονια. Ενα δακρυ κυλησε απο τα ματια μου. ''Πως ημουνα, πως εγινα και πως θα καταντησω, αραγε΄; '' σκεφτηκα.
Σαν ταινια περασε απο την σκεψη μου ολη η παιδικη μου ζωη, μεσα σε λιγα λεπτα. Ημουν ξενοιαστη, γελαστη. Τα ματια μου ελαμπαν απο χαρα στην φωτογραφια. Τωρα τα κοιταζω στον καθρεφτη. Ειναι θολα. Το αστραφτερο εκεινο προσωπακι γεμισε με ρυτιδες. Το λαμπερο εκεινο χαμογελο, εγινε πικρο και σχεδον ανυπαρκτο. Τα βασανα της ζωης, αλλαξαν τα παντα μεσα μου. Τα πολλα χρονια που περασαν απο τοτε, μεκαναν αγνωριστη.
Αληθεια. Ποσο ακομη θα αλλαξω; Θα καταντησω και γω στο περιθωριο, σαν τηνφωτογραφια αυτη;